Fotografiereis 2023, dag 2

Mijn eerste nacht slapen ging best goed. Eén keer verschrikt wakker geworden na een droom dat ik stikte (malariapillen geven je de raarste dromen) Het duurde even voordat mijn hoofd door had dat ik in Gambia was en dat ik gewoon nog kon ademen.
De moskee maakte mij al vroeg wakker en omdat ik gisteren al om 9 uur naar bed ging (ik was kapot van de dag, het vroege opstaan, de indrukken en de warmte) kon ik daarna niet echt meer slapen.
Ik heb weer genoten van het ontbijt. Vers stokbrood, zelf gemaakte pindakaas, chocopasta, mangojam en zelf meegenomen kaas ( toevallig, we hebben allemaal een stuk kaas mee, Hollandse kaaskoppen…)
Ook bestelden wij een verse jus d’orange.
Het leuke is dat al het personeel hier op de compound een taak heeft. De één dekt de tafel, de ander doet het keukenwerk, en weer een ander loopt met een emmer naar de sinaasappelboom, plukt de sinaasappels en maakt de jus d’orange. Verser kan je het niet hebben.
Na het ontbijt gingen we naar het strand voor een lange wandeling. Een wandeling met onze voetjes in de warme zee vergezeld door alle honden van het strand.
We hebben gelopen tot een strandtent waar we gingen lunchen. Even lekker in de schaduw gelegen totdat de lunch klaar was. (Dat duurt een paar uur, maar dan krijg je ook wat….verse vis, net gevangen in de zee of gehaald op de markt, of kip)
Tijdens het eten komen de strandhonden bij je zitten in de hoop dat je een stukje eten op de grond laat vallen. Honden en katten in Gambia worden bijna alleen als last gezien. Er kwam een jongen aan met een stok, daarmee wilde hij de honden weg slaan. We konden nog net voorkomen dat hij echt sloeg doordat iemand van onze groep heel hard “nee” riep. Hij kon het niet laten om het arme dier nog even een schop na te geven, waarop de hond piepend weg liep. Ik word daar zo verdrietig van.
De toilet van de strandtent is echt hilarisch! Een stukje kaal gemaakte grond in de bosjes met een gat in de grond waar een wcpot bovenop is gezet.
Om 16.00 uur zou Marlies ons komen halen langs de weg. Om bij die weg te komen moesten we nog een stuk lopen. Aangezien het regenseizoen net voorbij is moesten wij hele stukken over zandzakken door een soort van moerasgebied lopen.
Vervolgens moesten we via een dorp naar de afgesproken plek. Aangezien Marlies er nog niet was en wij stonden te wachten bij een schaduwplek onder een mangoboom werden wij gespot door de kindjes van een naastgelegen compound.
Zij wilden wel even poseren voor ons en met ons. Er kwamen steeds meer nieuwsgierige kindjes bij ons staan, prachtige fotomomenten.
Thuis gekomen hebben we een wijntje gedronken met elkaar en kregen we het leuke nieuws dat we morgen zijn uitgenodigd bij een naamceremonie. Een feest waarbij een baby van een week oud zijn/haar naam krijgt. Een uitgebreid ritueel waar ik morgen meer over zal vertellen.
In al die jaren dat ik hier kom heb ik daar heel veel over gehoord maar heb dat nog niet live meegemaakt.
Tot morgen!