Fotografiereis dag 10

Fotografiereis dag 10

Vanmorgen om half 7 ging onze wekker. We hadden bijzondere bedden waarbij je niet anders kon dan in een kuil liggen. Je hoofd lag op een kussen wat veel te hoog was. Niet bepaald comfortabel…. Op mijn bed waren ze vergeten een laken te leggen waardoor ik al de kleding die ik in mijn koffer had liggen gebruikte als deken. Het koelde namelijk behoorlijk af s’nachts. We moesten vandaag weer op tijd terug zijn bij Kairoh Garden in Tanjeh, er kwam een groep studenten, dus Marlies had de bus en de chauffeur weer nodig. Het was om deze tijd nog aardig donker, bovendien was er geen stroom, dus wij moesten in het donker met een klein zaklampje ons opfrissen, aankleden, opmaken, onze haren doen en koffers inpakken. Met een ontbijt aan de rivier bij een opkomende zon werden we heel relaxed wakker. Salam had zich verslapen, dus we hadden voor hem wat broodjes gesmeerd voor in de auto.
Onderweg hebben we weer een hoop gezien. We zagen alle kinderen naar school lopen. Salam vertelde dat sommige kinderen wel 10 kilometer moeten lopen om op school te komen. Vanaf 4 jaar gaan de kinderen allemaal zelf naar school, lopend langs de enige geasfalteerde drukke weg die er is, geen papa’s en mama’s die brengen. Dan te bedenken dat wij onze kinderen vaak tot groep 6 nog brengen….
Op een gegeven moment kwamen er zowel aan de linker als aan de rechterkant van de weg 2 paarden aan met jongetjes erop zonder zadel. In volle galop gingen ze door het zand naast de weg, prachtig om te zien, totdat we zagen dat er een aantal meters achter de paarden veulentjes los mee renden. Deze namen alleen niet het zand maar waren zigzaggend over het asfalt aan het rennen. Salam zag dit gelukkig op tijd waardoor hij vol in zijn remmen kon met de auto om de dieren te ontwijken.
Vandaag had Salam zijn afspeellijst van muziek bedacht, van Afrikaanse nummers tot Jan Smit. Hahaha hij kende het nummer van Jan Smit beter dan wij, hoe dan!
Je ziet echt wel dat de mensen in dit deel van het land veel armoediger leven dan de mensen aan de kust. Hier zie je nog echte plaggenhutten. Het meest bizarre is dat er vaak naast de armoedige hutjes de meest mooie luxe moskees staan. Wat een contrast! Bedenken die Arabieren dan niet dat ze misschien ook wat geld kunnen steken in het bouwen van fatsoenlijke huizen voor de bevolking?
Weer vroegen ze bij de checkpoints om pennen. Die hadden we niet, we hadden nog wel pepernoten en ontbijtkoekjes, daar konden we ze ook blij mee maken. Sommige lasten spontaan een pauze in, even geen checkpoint, het verkeer mocht gewoon doorrijden, zodat de agent even kon genieten van zijn ontbijtkoekje.
Aangezien we best haast hadden zaten we niet te wachten op hele lange stops bij de checkpoints. Bij één checkpoint moesten we aan de kant gaan staan. Geen idee waarvoor. Salam vertelde dat we haast hadden omdat we mensen van de luchthaven moesten halen. Toen wilde de agent ineens geld hebben. Beetje vreemd, maar daarna mochten we wel doorrijden….
Niet veel verder lag er een complete taxibus op zijn zij. Je zag aan de hoeveelheid bagage dat er veel te veel bagage bovenop de auto had gelegen waardoor hij bij een uitwijkmanoeuvre onbestuurbaar werd. Voor zover we het zagen waren er geen gewonden en waren ze de mensen en hun bagage al in een andere auto aan het laden.
Na de overstekende veulentjes was het niet veel later een hond die uit het niets bedacht naar de overkant te willen. Jezus, je hart zit dan echt in je keel. Gelukkig kwam de hond er met de schrik vanaf…
Na een autorit van zo’n 5 uur waren we weer “thuis” Salam kon meteen weer naar de luchthaven voor het ophalen van de studenten. Michelle en ik zijn naar het strand gelopen. Het hele dorp liep leeg. Alle mannen gingen met hun kleedjes naar de moskee. Hilarisch toen we een motor voorbij zagen komen met 4 mensen erop. Dat soort dingen zie je alleen hier! Niet veel later kwam er een man op de fiets voorbij. “Willen jullie een lift” vroeg hij… “Hè”, zei Michelle, “ik ken jou! Jij bent Atju”. Je had het hoofd van die man moeten zien nadat hij herkend werd! Jaren terug hebben wij deze man gefilmd waarin hij een stukje vertelde over Gambia. Iedere keer als wij die film terug keken werden we zo vrolijk van zijn stem en lach, hij begint zijn woordje in de film met “Hi I am Atju” Dat vergeet je nooit meer….
Nu liggen we heerlijk op het strand, onze laatste volle dag, denkend aan alles wat we hebben meegemaakt afgelopen dagen.
Twee meisjes liepen langs met pinda’s voor de verkoop. We hadden bij hun 5 bakjes pelpinda’s gekocht. Ze bleven meteen hangen, wilden met ons op de foto en wilden in onze tijdschriften kijken. We hadden wat drinken gehaald voor de meisjes. Ze waren zo vrij dat ze tussen ons in op ons bed kwamen liggen. Na een leuk gesprek over van alles en nog wat hebben we ze weer naar huis gestuurd.
Toen het donker begon te worden zijn we weer naar huis gaan lopen. Heel toevallig stond er een taxi te wachten, dat scheelde weer een half uur lopen…..
Bij aankomst op de compound vroeg Ensa of de kleermaker even mocht komen. Hij had een jurk voor mij gemaakt en wilde dat graag persoonlijk aan mij geven. Zo lief, ieder jaar maakt hij wel iets voor mij.
Wat een prachtige reis was dit weer. Lieve, fijne, leergierige cursisten met allemaal prachtige foto’s. We verheugen ons nu alweer op de volgende reis!