Fotografiereis dag 4

Fotografiereis dag 4

Goede morgen zonder zorgen!
De cursisten hebben mij weer verrast vanmorgen met fantastische foto’s tijdens het ontbijt. Onder het genot van een vers eitje en een stokbroodje mangojam hebben we de opdracht van vandaag besproken. Na het eten zijn we lopend naar een schooltje gegaan. Eerst naar een kleuterklas met allemaal van die lieve kleine “neem maar mee in het koffer” kindjes. In de kleuterklas hebben de kinderen voor ons gezongen met al die lieve kleine stemmetjes.
Daarna liepen we naar de basisschool waar zo’n 1500 kinderen op zitten. Ze hebben alles onder controle op die school, iedereen loopt in het gereel. Respect en gehoorzaamheid staan hoog in het vaandel.
We begonnen onze tour in het special need klasje, een klasje waar gehandicapte kinderen en kinderen met de syndroom van down zitten. Mijn oog viel op een kindje wat in een hoekje op de grond lag tussen allemaal knuffels, compleet in zijn eigen wereld lag hij te spelen met een knuffeleend. Geen contact meer te krijgen totdat ik het geluid van een eend maakte, hij begon te schateren van het lachen en ging mij napraten. Die smile op zijn gezicht heb ik van hem overgenomen voor de rest van de dag, priceless!
Een van mijn cursisten had een leren Ajax bal meegenomen, we werden naar het voetbalveld van de school gebracht en daar mocht ze de bal onder begeleiding van een docent aan de voetbaljongens geven die op dat moment met een lekke voetbal aan het voetballen waren. Er werd een team samengesteld om vervolgens vol enthousiasme een potje voetbal te laten zien MET hun nieuwe bal.
Een kijkje in de keuken van de school was voor mij nieuw. Voorheen konden kinderen een lunch kopen bij vrouwen die hun maaltijd verkochten op school. Doordat niet ieder kind geld mee kreeg voor een lunch waren er tijdens de lunch een aantal kinderen die alleen maar konden toekijken. Nu hebben ze het anders aangepakt. Er is een schoolkeuken waar ieder kind eten kan krijgen. Niet veel meer dan een bord rijst met een ieniemienie klein beetje saus. Ik heb mij laten vertellen dat ze eten krijgen in ruil voor een tak. Dat verklaart ook waarom je vaak kinderen ziet lopen in een schooluniform met een tak. Met die takken maken ze het vuur om op te koken.
Vandaag is mijn schoonmoeder jarig. We hebben op school speciaal voor haar een filmpje opgenomen van verjaardagliedjes zingende kinderen. Hun lied werd afgesloten met het blazen op 40 feesttoeters die we voor deze dag hebben meegenomen. Zo lief allemaal. Na de opname van dit feestelijke filmpje was de school uit, overal in het dorp hoorde je toeters galmen. Michelle die eerder naar de compound was gelopen hoorde zelfs de feesttoeters voorbij komen. Onderweg werden we bij een familie geroepen, een gebrekkig Engels sprekende vrouw begon een heel verhaal naar ons. Één van haar familieleden vertolkte al haar vragen. Het kwam erop neer dat ze jaloers was op onze huid, en dat ze graag in Nederland zou wonen. Grappig dat wij het precies andersom willen.
De vrouw had twee littekens naast haar oog, we vroegen hoe ze daaraan kwam. Ze vertelde dat toen ze 17 jaar was dat dat een schoonheidsbehandeling was. Zelf gemaakt met een scheermes. Bizar toch?
Met de fotografie club zijn we naar het strand gegaan. Zij hadden het stukje paradijs waar Michelle en ik gister verbleven nog niet gezien. Op het strand hadden we weer een lunch. Tijdens het eten komen er zwerfhonden bij je liggen in de hoop een rijstkorrel op te kunnen vangen. Het blijft een zielig iets de dieren hier. Ze geven er werkelijk niets om. Sterker nog ze worden vaak bekogeld met stenen door kinderen waardoor ze vaak doodsbang zijn.
We hebben tot zonsondergang een djembé voorstelling gehad, waarbij we hebben gedanst en later samen hebben gespeeld. Ik was helemaal in mijn element!
Michelle werd door Kebba geroepen om haar voet te laten behandelen, hij kon d.m.v. warme doeken en massage de bloedsomloop verbeteren in haar voet. Daarna smeerde hij de littekens van haar voet in met soort roet van de kooltjes. Ze loopt weer als een kievit 🤣
In het donker liepen we terug, onderweg had ik de leukste gesprekken met Ensa. Hij begon over zijn tripje in Holland waarbij wij hem ook een dag op sleeptouw hadden genomen. Zijn vrienden geloven hem niet als hij zegt dat hij in Nederland is geweest. Pas als hij de foto’s laat zien weten ze niet wat ze zien en zijn ze allemaal een tikkeltje jaloers. Onderweg riep iedereen “hè Ensa”! Hoe dan, het is pikkedonker en je ziet alleen maar tanden….
Het eten was weer top, de flessen wijn zijn niet aan te slepen, proost op mijn schoonmoeder!