Fotografiereis 2023, dag 6 en 7

Even een verlaat verslagje wegens tijd tekort en een lege telefoon gisteravond.
Gister zijn we naar de Serakunda market gegaan. De groep werd opgesplitst in twee groepen omdat het altijd een enorm gedoe is om een groep mee te krijgen in een locale bustaxi. Je wordt letterlijk in een bus gepropt en met een beetje mazzel krijg je een kind of een geit op schoot. Wij hadden een bus vol mannen die het rete interessant vonden dat er 5 blanke dames instapten.
Onderweg vertelde Ensa dat er een kindje naar hem was vernoemd. Dat gebeurt in dit land heel veel, daarom zijn er ook zoveel dezelfde namen. Hij kwam op de naamceremonie van een goede vriend en iedereen begon te juichen toen Ensa arriveerde. Ensa wist nog van niets. Later hoorde hij dat de baby zijn naam had gekregen. Je bent dan wel een soort peetoom die af en toe wat extra’s geeft aan moeder en kind.
Op de markt kregen we een rondleiding van Ensa tussen de prachtige gekleurde marktkraampjes. Op de markt verkopen ze fruit, vlees, vis, kleding, sieraden, schoenen (soms maar één van elk, maar hé, dan heb je wel twee unieke schoenen) telefoonsnoeren en tweedehands kleding (wat jij in de kledingbakken in Nederland gooit)
Het is bijna onmogelijk om op de markt foto’s te maken omdat de mensen daar absoluut niet van gediend zijn. Ik maak dan altijd foto’s op de gok, zonder te kijken wat ik doe. Er zaten best leuke bij moet ik eerlijk zeggen. We hadden wat armbanden, fruit en stoffen gekocht. De één wil een broek laten maken, de ander een tas en weer een ander een tafelkleed met servetten.
Zo schattig om te zien hoe verlekkerend twee jongetjes samen naar voetbalschoenen aan het kijken waren. (Zie foto) Ik heb er spijt van dat ik ze niet heb gekocht voor ze….
De markt is echt een next level indruk. Als je er te lang rond loopt raak je soms overprikkeld door de drukte, de indrukken, de harde geluiden, het geschreeuw en de chaos. Maar je moet het gezien hebben!
Het zoeken van een taxi is ook een dingetje. Rond het middaguur wil iedereen naar huis. Gelukkig kent Ensa heel Gambia, een taxi-vriend die de andere kant op reed draaide speciaal voor ons om en heeft ons helemaal voor de deur afgezet. Voor ons zag je een auto met een laadbak. Drie jongetjes met schooltassen sprongen in de bak om zo mee te liften. De chauffeur trapte abrupt op zijn remmen waarop de jongetjes het hazenpad kozen. Op deze manier zie je vaak dat kinderen meeliften, soms hangend aan een deur of op een heel dun randje staand.
In een smal straatje moesten we een auto passeren. Deze was door zijn as gezakt EN had een lekke band. (Heel raar als je hem vol gooit met betonnen bielzen) De auto stond helemaal schreef door de lekke band en doordat hij in een kuil stond. Het was echt millimeter werk om onze auto er langs te krijgen.
Ik keek eens op het dashboard van onze taxichauffeur, een rood lampje van de airbags, een rood lampje van de olie en een rood lampje van de handrem. Hahaha, hiermee kan je in Gambia makkelijk door rijden hoor! Ook handig dat de snelheidsmeter niet aangeeft hoe hard je rijdt…..
Na een snelle lunch maakten wij ons klaar voor een wandeling naar het strand (kebba’a beach) Onderweg zagen we twee kindjes met een koffer met wieltjes. De één zat erop, de ander trok hem voor. Fantastisch goed bedacht.
Eén van mijn cursisten had zo’n kikkertje mee die als je er op drukt in de lucht springt. Alle kindjes van de compound gingen om de beurt de kikker laten springen. Je had die gezichten moeten zien!
Op het strand werden we als vorsten onthaalt. De bedden werden in de schaduw gezet, de matrassen werden gehaald en met lakens maakte hij onze bedden op. (Diverse cursisten vroegen mij wat ze moesten betalen voor de bedjes. Doe zijn dus gratis. Het enige waar hij aan “verdient” zijn de drankjes of het eten wat je koopt. Voor een drankje betaal je € 0.70). Kebba vertelde dat hij ziek was en zich zo niet lekker voelde (donkere mensen kunnen ook bleek zien, dat verwacht je niet, maar hij had een heel grauw gezicht). Niet veel later liep hij weg om weer op zijn bed te gaan liggen.
Ik vroeg in onze groep of er iemand paracetamol mee had. Wellicht voelt hij zich daarna wat beter. We hadden hem een stripje gegeven met de mededeling dat hij ze stuk voor stuk neemt en iedere 4 uur één. Een vriend van hem vermoedde dat hij malaria had. Als dat zo is zal hij naar het ziekenhuis moeten. Hopelijk is het een griepje en knapt hij snel weer op. Als kebba naar het ziekenhuis moet dan moet hij zijn strandtent onbeheerd achter laten. Kebba vertelde ook dat hij vorige maand even weg moest en dat hij toen bestolen is van al zijn eten, drank en sieraden. Zo sneu, hij is zo goed voor mens en dier. (voor alle straat/strandhonden heeft hij een huis gemetseld zodat ze in het regenseizoen droog kunnen zitten)
Aan het eind van de dag kwam Ensa ons halen om naar de visafslag te lopen. Ik verloor mijn slipper omdat er een hoge golf het strand op kwam. Gelukkig gaf de volgende golf mijn slipper weer terug.
Op de markt is het heel moeilijk om foto’s te maken. Maar ik heb één cursist die al haar charmes in de strijd gooit en het voor elkaar krijgt om overal foto’s van te mogen maken. Toch handig als je dat beheerst.
Overal zie en ruik je vissen. Ze worden gefileerd waar je bij staat en de ingewanden worden op het strand of in de zee gegooid. Ook wordt het afval vaak gebruikt om te vermengen met zand waardoor ze een soort compost krijgen wat ze gebruiken voor tomatenplanten.
Het was een verrassing dat Marlies ons van de markt kwam halen. We waren moe…. We hadden al 18.000 stappen gezet (in het mulle zand) dus deze rit was een cadeautje.
Na het eten had ik voor mijn cursisten nog een workshop schrijven met licht. We gingen een soort pictionary doen in het donker. Heerlijk gelachen, en moeilijker dan je denkt. In 15 seconden moeten ze hun tekening af hebben. Mijn camera maakte daar de foto’s van. Dan zie je ineens wat ze getekend hebben.
We zijn nu onderweg naar ons binnenland avontuur. Hopelijk heb ik vanavond een gelegheid om iets te posten. Anders komt het later…