Fotografiereis maart 2022, dag 7 en 8

Fotografiereis maart 2022, dag 7 en 8

Zaterdag 26 maart
Ik denk dat ik het record heb bereikt van de temperatuur in mijn slaapkamer vannacht, ik geloof niet dat de temperatuur onder de 30 graden is geweest. Met een waaier in mijn hand probeerde ik te slapen vannacht, af en toe werd ik wakker met de waaier nog steeds in mijn hand.
Eigenlijk wilde ik vannacht mijn deur open zetten, maar had nog steeds die brutale aap in mijn gedachten.
Één van mijn cursisten vond in de morgen een verse keutel in haar toilettas, we hebben tijdens het ontbijt alle dieren van de dierentuin genoemd als mogelijke dader…
Naast onze compound was langs de rivier een stuk grond waar vissen werden gedroogd. Ze hingen allemaal aan een waslijn. Met een hoop vliegen en een penetrante visgeur.
In de rivier waren mensen zich aan het wassen. Ze zepen zich eerst helemaal in en dan nemen ze een duik in de rivier.
We gingen vroeg op pad, in de ochtend is de temperatuur nog aangenaam. We vertrokken met de auto (vol met weggeefspullen, kleding, halsters voor de ezels, halstertouwen, schriftjes, potloden, mutsjes en sokjes) richting een dorpje in het binnenland, een dorpje waar zichtbaar meer armoede is als waar we in het begin van de week zaten. De dankbaarheid als je iets geeft is onbetaalbaar. Ze blijven bedanken en hun ogen stràlen!
De inzameling van halsters welke ik in Nederland heb gedaan waarbij vele maneges en particulieren halsters en touwen hebben gedoneerd is echt priceless! Onderweg kom je regelmatig ezels tegen die met een touw aan hun been staan. Of ezels die voor de kar lopen en alleen een touw door hun mond hebben. Vele ezels heb ik een halster gedoneerd. Tevens heb ik uitgelegd hoe ze het halster moeten omdoen. De baasjes superblij, en zelfs de ezels keken tevreden.
Volgende week ga ik naar the horse and donkeytrust, om de resterende halsters af te leveren.
Door het grote succes van de inzameling (over de 100 halsters) heb ik een deel moeten verzenden naar Gambia met een container. Helaas komt deze container pas half april aan. Maar er is iemand die de dozen opvangt en opslaat tot ik in november weer kom voor de volgende fotografiereis. Dan ga ik gewoon weer naar deze prachtige stichting om halsters te doneren.
Ook de kleding en schoentjes deden het goed. Zo kreeg ik sandaaltjes mee van een moeder van een meisje uit Nederland. Dat meisje wilde aanvankelijk haar te klein geworden lievelings-sandalen niet weg geven. Maar na een kleine uitleg van haar moeder en de belofte van mij om een foto te sturen van het gelukkige kindje wat nu deze mooie sandalen zou krijgen, stemde ze in met de donatie.
We hebben nog een groepsfoto gemaakt met alle mensen van de compound waar we zoveel mensen gelukkig hebben gemaakt.
We vervolgden onze reis naar een womansgarden. Een prachtig gebied waar iedere vrouw die geen grond heeft bij haar compound een stuk grond krijgt van de staat. Het enige wat ze moeten betalen is het water wat ze verbruiken.
Dag in dag uit zijn ze in de volle zon aan het werk om hun groentes en fruit te verzorgen. Wij mochten ze meehelpen door water te dragen op ons hoofd en het te brengen naar hun stukje grond. Dat wat wij 2 of 3 keer hebben gedaan doen zij de hele dag. Geloof mij, het is erg zwaar en warm!
De volgende stop was bij the stonecircles Senegambia, ook wel de stonehenge. Een mooi landschap met indrukwekkende stenen. Op de stenen worden door bezoekers kleine steentjes geplaatst, ieder steentje staat voor een wens. Ik heb ook een wens gedaan……
Na deze stop zijn we weer met de bus naar ons volgende verblijf gereden.
We hadden weer een noodstop doordat een hele kudde schapen de weg blokkeerden. Salam sloeg met zijn hand op de zijkant van zijn bus om de dieren te laten schrikken, zodat we onze weg weer konden vervolgen. Verderop stond een bus geparkeerd die ze aan het vol laden waren. Tijdens het passeren van de bus werd er een geit vastgebonden bovenop alle zakken rijst. Dat soort beelden zijn hier heel gewoon maar maken mij verdrietig.
Geiten worden vaak vastgebonden op de auto en koeien worden gewoon in busjes vervoerd en kippen in een tasje.
Ons volgende verblijf zijn luxe huisjes gelegen midden in een mangrovegebied. In dit gebied slingeren de apen overal in de bomen of rennen over je dak, zie je hagedissen en de prachtigste vogels.
Langs deze huisjes loopt een rivier. Op deze rivier kan je een boottocht doen of kanoën. Mies en ik wilden de kanotocht doen die we voorgaande jaren ook hebben gedaan en welke nooit verveeld. Deze tocht is spannend (er kunnen krokodillen zitten) en magisch mooi. Een ander deel van de groep ging met de boottocht mee.
Wij vertrokken eerder met de kano.
Iedere luchtbel of boomstam in het water zagen we aan voor een krokodil.
In al die jaren dat wij in Gambia komen hebben we er nooit één gezien. Vandaag kwam daar verandering in. We zagen er gewoon één zitten aan de waterkant. Toen hij ons zag dook hij voor ons het water in. Ja hoor, en dan moet je verder kanoën. We hebben een rechtsomkeert gemaakt en zijn de boot tegemoet gevaren die achter ons aan ging. De gidsen zeiden dat het echt geen gevaarlijke krokodillen zijn, dat ze banger zijn voor ons dan dat wij voor hun zijn. We hebben al onze moed bij elkaar geraapt en hebben onze tocht afgemaakt.
Ik vond de apen toch leuker, die bij terugkomst door de bomen slingerden bij ons huisje.
S’avonds hadden we de presentatie van alle foto-opdrachten van de cursisten. Super leuk om de prachtige foto’s te zien die ze deze week hebben gemaakt.
Vandaag hebben Salam, Ensa en Michelle ook mee gedaan aan de opdracht. Verrassend mooie foto’s hebben ze gemaakt.
Deze nacht heb ik zo lekker geslapen, de temperatuur hier was een stuk aangenamer.
Zondag 27 maart
Vanmorgen zijn we op tijd gaan ontbijten en vertrokken richting de luchthaven. Daar hebben we de cursisten afgezet. Hun week zit erop. Michelle en ik hebben nog drie dagen waarin we nog een vol programna hebben. Vandaag hebben we rustig aan gedaan. Ik ben mijn foto’s gaan bekijken en ben daarna in de zon gaan zitten, gewoon hier op de compound. Heerlijk zo’n dagje.