Fotografiereis maart 2022, dag 9 en 10

Fotografiereis maart 2022, dag 9 en 10

Maandag 28 maart
Vandaag is was mijn verjaardag. Mijn dochter was al vroeg haar bed uit om het buitenverblijf te versieren met ballonnen en slingers. Ik werd door zo’n 25 mensen toegezongen. Te leuk! Mijn dochter had ook een album gemaakt met kaarten van het thuisfront en foto’s die ik ooit met haar heb gemaakt. Super leuk!
In de ochtend zijn we naar de compound van de ezel gegaan die we nog een halster beloofd hadden. Bij aankomst lag de ezel op de grond, ze vertelden dat hij ziek was. (De dierenarts was al gebeld)
Zo zielig om het dier in de volle zon meer dood dan levend te zien liggen. Toen ik bij hem ging zitten tilde hij zijn hoofd op, toen kon ik het halster omdoen. Ik heb de eigenaar uitgelegd hoe dat werkt. Na een paar liefkozende aaitjes en beterschapwensen zijn we nog even gaan praten met de mensen van de compound.
Een vrouw liep te paraderen met Michelle haar tas, die vond ze zo mooi! Hij was iets te duur om daar te laten maar het bracht ons wel op een idee om tassen te verzamelen voor onze volgende reis in november.
Ineens voelde ik iets warms achter mij. De ezel was opgestaan en kwam bij mij staan. Gelukkig, hij was nog niet zo ziek dat hij helemaal niets meer kon.
Michelle heeft wat snoepjes uitgedeeld op de compound. Een paar dagen voor ze naar Gambia ging zat ze in een taxi in Nederland, daar sprak ze met de taxichauffeur over haar reis naar Gambia. Hij vond het zo mooi dat hij haar €5,- gaf en vroeg of ze daarvoor snoepjes wilde kopen voor de kindjes in Gambia. Zo ontzettend lief. Bij een lokaal winkeltje heeft ze een grote zak snoep gehaald. Aangezien je dat niet zo maar moet uitdelen op straat (dan heb je het hele dorp achter je aan) deelde ze ze op de compound uit. Dan beperk je je tot de kinderen die daar wonen.
Tijdens het praten kwam er een kindje naast mij staan en begon over mijn been te wrijven, even kijken of er een donkere kleur zat onder mijn blanke huid.
Na het bezoek aan de compound zijn we met zijn tweeën naar het strand gegaan. Bij Kebba, een man die met liefde de lekkerste lunch voor je maakt. Nadat hij onze strandbedden had opgemaakt ging hij eerst naar de markt om spullen te halen voor de lunch. We bestelden onze lunch om half 12 in de middag, dan mag je er een paar uur bij optellen voor je het ook daadwerkelijk krijgt. Rond kwart voor 3 kregen we een lunch (we hadden gevraagd om een kleine lunch) een megaschaal met rijst, een megaschaal met diverse heerlijk gekruide groentes en een megaschaal met salade. Wat een fijne relaxte verjaardag!
Kebba heeft zoveel liefde voor zijn klanten maar ook voor zijn (straat)honden. Zo heeft hij een stenen huis gemaakt alleen voor zijn honden, als ze in de schaduw willen liggen of als ze willen schuilen voor de regen in het regenseizoen. Dat huis is nog mooier dan het gemiddelde huis waar de mensen hier wonen. Alles voor het comfort van de honden.
Na de lunch zijn we naar huis gelopen. Onze huidjes hadden genoeg zon gezien
Vandaag….
Dinsdag 29 maart
Vanmorgen zijn wij opgehaald door een local. Eigenlijk hebben we dat nog nooit gedaan in al die jaren. Lopend zijn we door het dorp gegaan, we werden gepasseerd door een pick-up truck waar twee koeien in de laadbak stonden. Ik ben toch benieuwd hoe ze daarin zijn gekomen.
We zijn met Sainey naar de markt gegaan. Daar hebben we vissen gekocht en diverse groentes, olie om in te bakken. Van een deel van de opbrengst van mijn verkochte Gambia schilderijen heb ik rijst gekocht om uit te delen.
De compound van Sainey bestaat uit 40 mensen. Michelle en ik hebben alle boodschappen betaald. Dat voelt zo goed om zo’n grote compound te voorzien van een in hun ogen luxe maaltijd.
Je ziet in Gambia veel mensen met een stokje in hun mond lopen, dat schijnt een soort tandenborstel te zijn. Michelle wilde dat uitproberen en heeft zo’n dikke gekocht. Het schijnt dat je er eerst zo’n 5 uur op moet kauwen voor het op een tandenborstel gaat lijken.
We hebben nog halsters gebracht bij de ezels van de buren van Sainey. Ook hebben we een 5 dagen oud babymeisje wat gehaakte babymutsjes gebracht. Ik mocht haar even vast houden. Weer een aantal mensen intens blij gemaakt.
Op de compound van Sainey mochten we mee helpen met koken. We zijn eerst vissen van schoonmaken, we hebben ze met een mes ontdaan van hun schubben, daarna werden ze ontdaan van hun ingewanden. Vervolgens zijn we groentes gaan snijden en hebben we in hun keuken (lees een schuurtje met een open vuur) de vissen, groentes en rijst bereid.
Na het bereiden werd het eten verdeeld over een aantal bakken. Om de bakken zitten de mensen en eten met hun handen. Wij wilden het leven van de Gambiaanse mens zien. Nou ik kan je vertellen dat we die gezien hebben. Met onze handen moesten we rijst pakken en balletjes draaien en het opeten. De diverse groentes werden in stukjes getrokken en verdeeld. Zo ook met de vis die je vanaf het bord aanstaarde. Ik hou helemaal niet van vis, maar ik vond de belevenis van het kopen op de markt, het zelf schoonmaken en bereiden te mooi om niet een stukje te proeven. Het eten was één smaaksensatie. Ok, ik hou nog steeds niet van vis, maar de belevenis van vandaag wint het van mijn afkeer tegen vis.
Op het moment dat je opstaat van het eten dan komen alle kippen aangerend om de stukjes rijst op te pikken die op de grond waren beland.
Ze hadden ook een puppy op de compound. Wat had ik deze graag samen met het 5 dagen oude baby’tje in mijn koffer gedaan, aandoenlijk lief.
Na het eten zijn we met de taxi naar Kebba’s beach gegaan. Gister waren we ook bij hem. Hij had ons een kettinkje beloofd met een dolfijnentand, deze zou ons beschermen. Zo lief!
Heel toevallig kwamen Ensa en Salam een groep studenten afzetten bij het strand. Wij mochten mee terug rijden in de auto. Dat scheelde weer een behoorlijk stuk lopen.
Moe maar voldaan kijken we terug naar één van onze mooiste dagen hier. Helaas hebben we vanavond onze koffers weer ingepakt. Morgenochtend gaan we nog op pad naar de horse and donkeytrust om de resterende halsters te brengen. Daarna zit onze reis er helaas weer op.
Lekker slapen, morgen zal ik nog een laatste verhaaltje schrijven en dan moeten jullie (en ik) wachten tot november dit jaar, dan zal ik weer afreizen voor een nieuwe fotografiereis. Ga je mee?